ســرو چمـان من چــرا، میل چمـن نمی کنــــد
همــدم گل نمی شـــود، یاد سمن نمی کنـــد
دی گله ای ز طــرّه اش، کردم و از سر فسوس
گفت که این ســیاه کج، گــوش بمن نمی کنـد
تا دل هــــرزه گــــــــرد مــن، رفت بچین زلف او
زان سفــــر دراز خـود، عــــزم وطن نمی کنـــــد
پیش کمـــــــان ابرویش، لابه همی کنـــــم ولی
گوش کشیده است از آن، گوش بمن نمی کنــد
بـا همـه عطــف دامنــت، آیـــــــدم از صـــبا عجب
کــز گــذر تو خـاک را، مشک ختـن نمی کنــــــــد
چـــون ز نســـیم میشــود، زلـف بنفشه پـرشکـن
وه که دلــم چه یـاد از آن، عهــدشکن نمی کنـــد
دل به امیــــــد روی او، همــــــدم جـان نمیشــــود
جـان بهــــوای کــــوی او، خـدمت تـن نمی کنـــــد
سـاقی ســیم سـاق مـن، گـــر همه درد میـدهــد
کیست که تن چــو جـام می، جمله دهن نمی کند
دســتخـوش جفـــا مکـن، آب رخــم کـه فیــض ابـــر
بــی مــدد ســــــرشک مـن، درّ عــدن نمی کنـــــد
کشـتۀ غمــــزۀ تو شـد، حـافــــــــــــــــــظ ناشنــیده پنــد
تیــــغ ســــزاست هــــــــــــــــر کـه را، درد سخـن نمی کنـــد

 ( http://KhalilKord.LoxBlog.Com )